Przepływ gazu o podwójnym przeznaczeniu

Наша команда-партнер Artmisto

Negatywny stosunek Rosji do Sojuszu Północnoatlantyckiego jest powszechnie znany.

Gdy tylko jest to możliwe, rosyjskie kierownictwo uważa, że należy je ogłosić. „Rozwój infrastruktury NATO do naszych granic będzie stanowił dla nas zagrożenie ...” - podkreślił Władimir Putin na spotkaniu z rosyjskimi dyplomatami 19 lipca 2018 r.

Wcześniej, 1 czerwca, na polach międzynarodowego forum gospodarczego w Petersburgu, ostrzegł Szwecję przed możliwą próbą przyłączenia się do Sojuszu: „Jeśli Szwecja przystąpi do NATO, wpłynie to negatywnie na nasze stosunki, ponieważ założymy, że po tej stronie - ze strony Szwecji - zbliża się do nas infrastruktura bloku wojskowego i będziemy musieli zastanowić się, jak zareagujemy na dodatkowe zagrożenie ... ”.

W rzeczywistości Rosja nie pomyśli, nie tylko wymyśliła wszystko, ale także ją uosabia. Oświadczenia Putina są sposobem na zamaskowanie tego, co już zostało zrobione lub jest robione. W ramach propagandowej okładki tezy o zagrożeniu ze strony podejścia wojskowej infrastruktury NATO, które sprowokowała także agresją na Ukrainę i grzechotaniu szabelkowym po krajach bałtyckich, Rosja podejmuje szereg działań mających na celu powstrzymanie i, w razie potrzeby, pokonanie sił NATO na wschodniej flance. Klucz do sukcesu jest uważany za skuteczną działalność wywiadowczą, zwłaszcza przy użyciu inteligencji instrumentalnej, a nawet nietradycyjnej.

Gazociągi Nord Stream w Europie są zazwyczaj oceniane tylko w sektorowych i biznesowych systemach współrzędnych. Ale rosyjski przepływ gazu ma dodatkowe wymiary. Wiele napisano o tym, że jest to zalegalizowany kanał równoległego eksportu i korupcji gazu, w tym na stronach ZN.UA (patrz „ Zwycięstwo demokracji gazowej nad demokracją lub rosyjskie przepływy europejskiej korupcji gazu „I” Technologie gazowe Kremla: Nord Stream 2, Moskwa - Salisbury, Zug - Berlin „). Ale jest też inny wymiar, który w pełni wpisuje się w technologię wiel depresji Rosji - wielopłaszczyznową, wielowymiarową agresję typu hybrydowego, którą Kreml prowadzi przeciwko Ukrainie i Zachodowi, wykorzystując między innymi narzędzia niewojskowe. Na tym i drugim - w najnowszym badaniu Centrum Strategii Globalistycznej „XXI”.

Bałtyk w strefie szczególnej uwagi

Południowe wybrzeże Morza Bałtyckiego można nazwać wybrzeżem NATO, ponieważ wszystkie trzy kraje bałtyckie, Polska i Niemcy są jego członkami, a Szwecja i Finlandia, choć kraje neutralne, są skandynawską częścią świata zachodniego jako członkowie UE. Podejście NATO do NATO, przedstawione na lipcowym szczycie w Brukseli i zapisane w jego ostatecznej deklaracji, nie pozostało niezauważone w Rosji: „52. Sojusz Północnoatlantycki rozwija korzystną dla obu stron współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa z Finlandią i Szwecją w wielu kwestiach. Pozostajemy zaangażowani w dalsze wzmacnianie naszej współpracy, w tym poprzez ścisłe konsultacje polityczne, ogólną świadomość środowiska i wspólne ćwiczenia, w celu zapewnienia terminowej i skutecznej reakcji na wspólne wyzwania ”.

Dla Moskwy służy to jako podstawa do budowania propagandy na temat „wzmocnienia NATO” i uzasadnienia potrzeby rozmieszczenia własnych zdolności wywiadowczych, ponieważ, zgodnie z logiką Kremla, Sojusz przygotowuje się do agresji przeciwko Rosji, próbując wciągnąć „neutralne” na swoją orbitę - Szwecję i Finlandię przewaga strategiczna nad Federacją Rosyjską.

Zgodnie z „Podstawami polityki państwa Federacji Rosyjskiej w dziedzinie działalności morskiej do 2030 r.”, Zatwierdzonymi przez rosyjskiego prezydenta w 2017 r., Stoją one w obliczu wielu zagrożeń, w tym rozmieszczenia strategicznych, niejądrowych, precyzyjnych strategicznych systemów morskich przez zagraniczne kraje broń morska i systemy obrony przeciwrakietowej. Dlatego też wizyty na Morzu Bałtyckim okrętów amerykańskiej marynarki wojennej wyposażonych w sterowaną broń rakietową i system obrony przeciwrakietowej Aegis, a także statki wyładunkowe w Federacji Rosyjskiej, identyfikuje się jako zagrożenia dla infrastruktury łączności morskiej i infrastruktury morskiej w regionie, w tym podmorskich gazociągów i kompleksów terminali do przeładunku ropa naftowa, produkty naftowe i gaz skroplony znajdujące się w strefie przybrzeżnej rosyjskiego sektora Bałtyku.

Zgodnie z dyrektywami Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej, Marynarce Wojennej powierza się między innymi zadanie „wywiadu dotyczącego działalności obcych statków i samolotów”. Paragraf 33 „Podstawy ...” podkreśla, że „wraz z rozwojem precyzyjnej broni rosyjska marynarka wojenna staje przed jakościowo nowym zadaniem - zniszczeniem potencjału wojskowo-gospodarczego wroga poprzez zniszczenie jego ważnych obiektów z morza”.

Należy także zwrócić uwagę na szczere wypowiedzi, które brzmią w Moskwie. W szczególności, główny doradca Putina ds. Polityki zagranicznej, Siergiej Karaganow, w lipcowym wywiadzie dla niemieckiego czasopisma Spiegel był szczery: „Uspokajasz kraje takie jak Polska, Litwa i Łotwa, umieszczając tam kompleksy rakietowe ... W przypadku, gdy zaczyna się pełnowymiarowa kryzys, ta broń zostanie przez nas zniszczona. Rosja już nigdy nie będzie walczyć na swoim terytorium! ”.

Działania Rosji w sprawie „algorytmu Karaganowa” wymagają odpowiednich zdolności wywiadowczych. Na Bałtyku od dawna istnieją i są stale ulepszane. W kontekście post-krymskich realiów rosyjskich działań wywrotowych w Europie jest to kwestia ich rozwoju, zwłaszcza w ramach zadania uderzenia pioruna w siły NATO. Oczywiście bałtycka strefa operacyjna jest nieporównywalna z oceanicznymi teatrami, ale mimo to Bałtyk staje się coraz bardziej miejscem konfrontacji z NATO, ponieważ Federacja Rosyjska uważa kontyngenty państw Sojuszu, które przybyły do krajów bałtyckich i Polski za zagrożenie. Elementy systemu obrony przeciwrakietowej w postaci kompleksu okrętowego w modyfikacji przybrzeżnej Aegis Ashore i pomocniczego obiektu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (Naval Support Facility) w Redzikowie w Polsce, a także cztery niszczyciele typu Arleigh Burke, które opierają się na towarzystwie Roty w Hiszpanii i regularnie pełnią służbę na Morzu Bałtyckim, stale w polu uwagi rekonesansu rosyjskiej floty bałtyckiej, satelitów lotniczych i rozpoznawczych.

Rosja próbowała już w latach 2000-tych, kiedy projektowano pierwszy Nord Stream, aby zwiększyć potencjał prowadzenia rozpoznania instrumentalnego, wykorzystując unikalną możliwość maskowania go „pod sprzętem infrastruktury cywilnej”. Następnie zaplanowano budowę platformy usługowej na Morzu Bałtyckim w
68 km od szwedzkiej wyspy Gotlandii. Jednak w 2006 r. Agencja Badań Obrony i Ministerstwo Obrony Szwecji w porę doceniły i zrozumiały podwójny cel takiej struktury w centrum Bałtyku, w szczególności możliwość wykorzystania jej jako platformy do umieszczenia sprzętu do kontroli powierzchni i sytuacji podwodnej w interesie systemu wywiadowczego Floty Bałtyckiej. Strona szwedzka odrzuciła budowę platformy serwisowej, co zmusiło Rosję do ponownego rozważenia projektu gazociągu i skorygowania trasy. Była to porażka GRU Sztabu Generalnego Rosyjskich Sił Zbrojnych, ale nie powstrzymała ona pracy nad wykorzystaniem cywilnego morza, w szczególności gazu, infrastruktury do rozwiązywania zadań wojskowych, przede wszystkim prowadzenia wywiadu instrumentalnego.

Kiedy w tym roku Stany Zjednoczone skoncentrowały się na tym, że Rosja może wykorzystać Nord Stream 2 do rozwiązywania problemów niezwiązanych z transportem gazu, w szczególności do prowadzenia poszukiwań, w Europie przyjęto go ze sceptycyzmem. Odnosi się to do majowego oświadczenia rzeczniczki Departamentu Stanu Sandry Udkirk, że „Rosja wykorzysta gazociąg do gromadzenia informacji wywiadowczych i wojskowych o działaniach NATO na Morzu Bałtyckim”, a czerwcowa reakcja na to ze strony Europejczyków, jak mówią, jest przesadzona przez Amerykanów. W szczególności sceptycyzm wyraził minister obrony Danii Klaus Yort Frederiksen, odnosząc się do oceny krajowej służby wywiadowczej Królestwa. Ale amerykańskie przekonanie, że Federacja Rosyjska może korzystać z infrastruktury cywilnej, w tym przypadku trasa gazociągów do rozmieszczenia sprzętu rozpoznawczego ma dobre powody. Aby się o tym przekonać, trzeba spojrzeć na to, co Rosja robi na Morzu Czarnym.

Jak to się robi na Morzu Czarnym

Platformy wydobywcze i wiertnicze ukraińskiego państwowego przedsiębiorstwa Chernomorneftegaz (spółka zależna NAK Naftogaz Ukrainy, 100%) zdobyte przez rosyjskie siły specjalne w marcu 2014 r. Podczas okupacji Krymu stały się wygodnymi platformami do rozwijania form i metod prowadzenia wywiadu radiowego i radiowego. Rosyjska Flota Czarnomorska wykorzystująca możliwości cywilnej infrastruktury morskiej w północno-zachodniej części Morza Czarnego.

Kompleksowy system monitorowania warunków powierzchniowych i podwodnych w celu wykrywania powierzchni, podwodnych i nisko latających celów powietrznych został rozmieszczony na sztucznych strukturach tak zwanego „państwowego przedsiębiorstwa unitarnego Republiki Krymu„ Chernomorneftegaz ”(GUP CHNG). Takimi sztucznymi strukturami na polach kondensatu gazu i gazu w ukraińskim sektorze Morza Czarnego są przechwycone stacjonarne platformy przybrzeżne (MŚP), samopodnośne platformy wiertnicze (SPBU), urządzenia blokowe i centralne platformy technologiczne (CTP).